آموزش زبان آلمانی درس دوم ویژه دوستان آموزش گرامر مقداماتی قسمت 4

در این بخش به بیان روش‌های گفتن «آنجا» و «آنجا...هست» می‌پردازیم.

برای گفتن آنجا می‌توانید از واژهای da یا dort استفاده کنید. این تو واژه معنی تقریبا مشابهی دارند با این تفاوت که dort رسمی‌تر است و به مکان‌های دورتر اشاره می‌کند. Da معنای «اینجا» را نیز می‌دهد.

(اینجا, آنجا) هست – (اینجا, آنجا) وجود دارد

به وسیله هست یا وجود دارد می‌توان از وجود محل یا چیزی خاص خبر داد. برای این کار در زبان آلمانی از عبارت es gibt استفاده می‌کنند. نکته‌ای که باید به آن توجه داشته باشید این است که حتی درصورتی که مفعول مورد نظر جمع هم باشد عبارت es gibt تغییر نخواهد کرد. به مثال‌های زیر توجه کنید:

برای سوال کردن درباره وجود چیزی در یک محل خیلی ساده جای es و gibt را با هم عوض می‌کنیم.

در این بخش به معرفی کامل ضمایر فاعلی در زبان آلمانی می‌پردازیم و سپس فعل بودن را در دو زمان حال و گذشته صرف می‌کنیم.

در این بخش به بیان روش ابراز نیاز و جمله «من نیاز دارم» می‌پردازیم. برای این کار در زبان آلمانی باید از فعل brauchen استفاده کنید که فعلی باقائده و به معنای نیاز داشتن است. قبلا تا حدودی درباره صرف کردن افعال باقائده صحبت کرده‌ایم.

توجه داشته بشید که فعل brauchen با اسم‌ها به کار می‌رود. به مثال‌های زیر توجه کنید.

برای نشان دادن الزام یا نیاز در انجام کاری باید از فعل müssen استفاده کنید. این فعل یک فعل مودال است و در ضمن بی قائده نیز محسوب می‌شود. بعدها درباره طریق استفاده از این فعل صحبت خواهیم کرد.

با وجودی که فعل brauchen تنها با اسم‌ها استفاده می‌شود اما می‌توانید از آن برای نشان دادن عدم نیاز به انجام کاری نیز استفاده کنید. برای این کار باید از nicht پس از فعل استفاده کرده وسپس حرف اضافه zu را پس از آن قرار دهید. به مثال‌های زیر توجه کنید:

در این بخش به حالت جمع اسامی در زبان زبان آلمانی می‌پردازیم.

اولین نکته‌ای که باید بدانید این است که حرف تعریف حالت معرفه همه اسامی جمع die است.

برای جمع کردن اسامی در زبان آلمانی معمولا یک یا دو حرف به انتهای آنها اضافه می‌شود. بسیاری از اسامی مذکر و خنثی  با اضافه کردن حرف –e به انتهای آنها به حالت جمع تبدیل می‌شوند. به مثال‌های زیر توجه کنید:

و بسیاری از اسامی مونث هم با اضافه کردن حروف  -n یا  -enبه حالت جمع تبدیل می‌شوند.

و اگر اسمی به حالت عادی با –en تمام شود حالت جمع آن کاملا مانند حالت مفرد خواهد بود.

حروف صدادار در برخی از اسامی پس از تبدیل شدن به حالت جمع Umlaut  یا دونقطه می‌گیرد. در این حالت تلفظ حرف صدادار عوض می‌شود.

با وجود قوانینی که در بالا به آنها اشاره شد بهترین راه یادگیری حالت جمع اسامی یادگرفتن آنها در موقع یادگیری هر اسم است. معمولا بیشتر لغتنامه‌های آلمانی در کنار اسم جنسیت و حالت جمع آن را نیز دارند.

در این بخش به بیان راه‌های برای نشان دادن موافقت یا مخالفت می‌پردازیم.

راه‌های مختلفی برای بیان موافقت یا تائید نظر دیگران وجود دارد که من به بیان برخی از آنها در اینجا می‌پردازم.

اولین روش استفاده از Genau است. این واژه به معنی «دقیقا» است. اما می‌تواند معنی «البته» را نیز داشته باشد.

روش بعدی استفاده از عبارات In Ordnung است. این عبارت به معنی «صحیح است» یا «درست است» است.

روش بعدی برای تائید نظر کسی استفاده از جمله Ich verstehe است. این جمله به معنی «می‌فهمم» یا «درک می‌کنم» است.

برای نشان دادن عدم مواقفت یا مخالفت می‌توانید از عبارت Stimmt nicht به معنی «اشتباه است» یا از جمله Ich glaube nicht به معنی «من اینطوری فکر نمی‌کنم» استفاده کنید.

از آنجایی که ضمیر فاعلی Sie در زبان آلمانی دارای معانی مختلفی است در این بخش به بررسی معانی مختلف Sie خواهیم پرداخت.

ضمیر Sie می‌تواند به عنوان «شما» رسمی و مودبانه مورد استفاده قرار گیرد (در زبان فارسی در حالت مودبانه ما از ضمیر به حالت جمع استفاده می‌کنیم یعنی «شما»). باید توجه داشته بشید که ضمیر Sie در این کاربرد هنواره با حرف اول بزرگ نوشته می‌شود و در صورتی که از این ضمیر در جمله استفاده کنید باید فعل را با پسوند –en صرف کنید. به مثال‌های زیر توجه کنید:

این ضمیر همچنین می‌تواند به معنی او (سوم شخص مفرد مونث) یا آن (برای اسامی مونث) نیز مورد استفاده قرار گیرد. در این حالت تنها در صورتی که ضمیر در ابتدای جمله قرار گیرد حرف اول آن بزرگ خواهد بود. برای صرف کردن فعل اصلی با این ضمیر (در صورتی که فعل با قائده باشد) باید به انتهای آن –t اضافه شود. به مثال‌های زیر توجه کنید (مثال سوم برای مقایسه با حالت بالا است) :

آخرین کاربرد sie به معنی آنها است (ضمیر سوم شخص جمع). در این حالت نیز sie مانند حالت بالا با حرف کوچک آغاز می‌شود اما فعل جمله با پسوند –en صرف می‌شود. به مثال‌های زیر توجه کنید: