سوالات كارشناسي ارشد زبان و ادبيات فارسي

  سوالات 200-176

  176 – اوصاف الاشراف تأكيد كيست؟

1. عبيد زاكاني
2. خواجه نصير
3. قطب الدين شيرازي
4. سهروردي  

  177 – سبك نشر تاريخ جهانگشا كدام است؟

1. مرسل عادي
2. مرسل عالي
3. مسجع
4. مصنوع  

  178 – گزينه غلط كدام است؟

1. بزغ = وزغ (ابدال)
2. مغز- مزغ (قلب)
3. پروين = پرن (تخفيف)
4. سوز و گداز (اتباع)  

  179 – گزينه غلط كدام است؟

1. فلك زده
2.دوئي
3. نزاكت
4. كنش  

  180 – نقش دستوري «مار» در جمله «كمربند را مار پنداشتيم» كدام است؟

1. وصفي
2. متممي
3. قيدي
4. تميزي  

  181 – پاسخ درست در مورد مصراع دوم كدام است؟
مشكلي دارم ز دانشمندان مجلس باز پرس/ توجه فرمايان چرا خود توبه كمتر مي كنند

1. جمله تعليلي
2. جمله تفسيري
3. جمله معترضه
4. جمله اسمي  

  182 – اگر جانبي را خللي افتاده بود، به نامه و سوار دريافتندي ،چنانكه حكم حال و مشاهده واجب كردي» يعني :

1.اگر در جايي خرابي وارد شده بود، با نامه وسوار آن را مرمت مي كردند، آنگونه كه مناسب حال و ديدار بود.
2. هر گاه در طرفي اتفاقي روي داده بود، با نامه و سوار از آن خبر مي گرفتند و مناسب حال و ديدار عمل مي كردند.
3. اگر در طرفي خرابي شده بود، از آنجا نامه و سوار مي خواستند كه مناسب حال،ديدار حكايت كند.
4. هر خرابي را در جايي كه شده بود، بوسيله نامه و سوار تدارك مي كردند آنگونه كه دريافته بودند.  

  183 – مفهوم «بهرام در اثناء منا و لات و تضاعيف آن حالات عنان گشا ده تاختن آورد» كدام است؟

1. بهرام در اثناي نوشيدن جام و در ميان آن احوال بسرعت مركب رافد
2. بهرام در ضمن بخشش و لحظات كوتاه آن حالات آهسته حركت كرد
3. بهرام در ضمن غذاخوردن و مهماني بسرعت از آنجا دور شد
4. بهرام در ميان نه با ده نوش و لذتهاي مضاعف آن احوال به آهستگي اسب را به حركت درآورد.  

  184 – مفهوم عبارت «مفعول از اداي قو بجور و عوارضات و ترتيب يام و الاغ و علوفات ضجرت نكنند» كدام است.

1. سپاه مغول از پرداخت ماليات و عوارض مختلف و هزينه چاپار و مركب و علوفه مضايقه ندارند
2. سپاه مغول از دادن ماليات و عوارض و ايجاد توقفگاه و پيك و علوفه مضايقه نمي كنند
3. قوم مغول از پرداخت ماليات مخصوص و عوارض شخصي و تأسيس چاپارخانه و تأمين پيك و توشه خودداري نمي كنند.
4. مغولان از پرداخت ماليات احشام و ماليات مخصوص وايجاد چاپارخانه و تأمين مركب و آذوقه اظهار دلتنگي نمي كنند.  

  185 – مفهوم عبارت «مواد مشوشات خواطر منحسم و امداد فساد منصرم شد» كدام است؟

1. آنچه موجب تشويق خاطرها بود از بين رفت و قدرت تباهي ضعيف گشت
2. چيزهايي كه مايه تشويش خاطرها بود گسسته شد و فوجهاي تباهي شدت يافت
3. عناصر آشفتگي خاطر شدت يافت و نيروهاي فساد قوي گشت
4. مواد پريشاني خيال نابود شد و سپاه فساد گسسته گشت  

  186 – زخمي بزد هزار مرد بر سرو تا زين كوهه ببريد و جوشن بگذاشت، يعني:

1. بر هزار مرد ضربت وارد كرد، و سه پشته زير آنان را بريد و زره را بينداخت.
2. سه هزار مرد را با ضربت انداخت، و زين و زره آنان را بدريد.
3. بر سر هزار مرد ضربت زده، و برآمدگي زين را بريد و زره را دريد.
4. هزار مرد را از زخمي كرد،‌و بلندي زين آنان را بريد و زره را رها كرد.  

  187 - «برشاعر فريضه است كه طبع خويش را به رياضت بدان درجه رساند كه در بديهه معاني انگيزد، يعني :

1. بايد كه شاعر طبعي رياضت كشيده داشته باشد تا بي فكر سخن معني دار گريد.
2. شاعر بايد طبع شعر خود را به رياضت عادت دهد كه معناي بديهه او برجسته و آشكار شود
3. واجب است كه شاعر طبعش را به سخت كوشي بجايي رساند كه بايد بديهه گويي معاني را بيان دارد
4. واجب است كه شاعر ذوقش را در سخت كوشي چنان سازد كه بدون انديشه سخن گويد  

  188 - «نقاش چابك قلم صورتها پردازد كه در نظر انگيخته نمايد و مسطح باشد» يعني :

1. صورتگر تندكار، صورتها مي سازد كه برجسته مي كند اما بر يك سطح است.
2. صورتگر چربدست، صورتها را چنان صيقل مي دهد كه برجسته است و به ظاهر مسطح
3. نقاش چابك دست صورتهايي را مي كشد كه برجسته به نظر مي آيد در حاليكه مسطح است
4. نقاش چيره دست تصويرهايي برمي دارد كه نقش برجسته دارد اما يك رويه است.  

  189 – «هر كس باز ايستد، به كراهيت باز ايستد، نام را كسي ببايد گذاشت» يعني:

1. كسي كه از كار باز ماند، از اجبار است، بايد نامي به اين كار داد.
2. كسي كه آنجا ماند،‌كارش ناپسند است،‌بايد نامش را ثبت كرد
3. كسي كه آنجا ماند، با ناخشنودي ايستادگي مي كند، بايد ديگري را به كار گماشت
4. هر كس كه بماند از روي ناخشنودي مي ماند، بصورت ظاهر و اسماً بايد كسي را گماشت

190 - «تا دست هم عنان ارادت نشود، سر به تناول هيچ مقصود نتواند يازيد» يعني :
1. تا دست ارادت دراز شوئد، سرآهنگ رسيدن به هيچ مقصودي ندارد
2. تا دست با خواست همراه نشود، سربراي رسيدن به هيچ مقصود آهنگ نمي كند.
3. تا دست با اراده حركت نكند، سر بسوي هيچ مقصود آهنگ نمي كند
4. تا دست با خواست قصدي نكند، سر براي به دست آوردن هيچ چيز خم نمي شود

191 – فردا ساخته و از مهمات پرداخته، به اختيار سعد و اختر فرخنده عزم اينجا كنم» يعني :
1. فردا ساخته خود را با آنچه مهم تر است تمام مي كنم، پس به ساعتي سعد و مبارك اينجا را در نظر مي گيرم.
2. فردار كارهاي مهمي را انجام مي دهم و به ساختن مي پردازم، پس با نيكي و فرخندگي قصد اينجا مي كنم
3. فردا كارهاي خود را درست مي كنم و آماده مي شوم، و ساعتي نيك و خوب اختيار مي كنم و اينجا مي آيم.
4. فرد آماده و كارهاي خود را تمام كرده ، به طالع نيك و ساعت مبارك به اينجا روي مي آورم.

192– كدام گزينه مفهوم عبارت :
صاحب سخاوت او از او تعدي نكند به غيري منافق خوانند نه سخي» است؟
1. سخاوتمندي كه بخشش او به ديگري نرسد، وي را مرد بسيار نفقه خوانند نه بخشنده
2. كسي كه به ظاهر خود را سخاوتمند جلوه دهد در حاليكه به ديگري نبخشد منافق خوانند نه بخشنده
3. بخشنده اي كه عطاي او به خانواده اش برسد، او را بسيار انفاق كننده خوانند نه سخي
4. كسي كه سخاوت دارد اما در محدوده خود اوست وي را اسراف كننده خوانند نه بخشنده

193- خداوند عقل را چون متحير شود هر چند كاري شگرف بروي آيد، ناچار عقل با وي است ، يعني :
1. خردمند چون سرگردان شود، هر قدر كاري بزرگ برايش پيش آيد، خودش كار بكند.
2. خردمند اگر سرگردان شود، و كاري عجيب بر او تحميل كنند، خردش به جاي است.
3. عاقل سرگردان با هر كاري سنگين با خردش رو به رو مي شود.
4. عاقل سرگردان شده در همه كارهاي سخت از خردش كمك مي گيرد.

194 – «بايد كه امير اين كار را زود بگذارد و در سؤال و جواب نيفكند تا بر كاري پخته باز گرديم» يعني :
1. بايد امير اين كار را زود انجام دهد و به پرسش و پاسخ نيندازد، تا با كاري سنجيده و تمام برگرديم.
2. بايد امير اين كار را زود گزارش كند و درباره اش گفتگو نكند، تا كار پخته و كامل شود و برويم
3. امير بايد زود كار را بگذارند و از پرسش و پاسخ درباره آن بگذرد، تا به كار تمام شده بازگرديم.
4. بايد امير اين كار را زود گزارش كند و درباره اش گفتگو نكند، تا كار پخته و كامل شود و برويم.

195 – اكنون مسئله ديگر شد و ما قصد كردن بر آن .... كرديم، كه شغل فريضه در پيش داريم، يعني :
1. اكنون مسئله ديگر پيدا شد و ما رها كرديم كه در آن باره قصد كنيم، چون بايد فريضه اي بجاي آوريم.
2. اكنون وضع ديگرگون شد، و ما قصد رفتن به آن طرف را رها كرديم،چون كاري واجب داريم.
3. امروز مسئله ما مشكل شده و ما قصد نداريم آنجا برويم بلكه فرايض را انجام مي دهيم.
4. حال وضع ما ديگر شده، و ما آن جانب را رها كرده ايم و به كار واجب مي پردازيم.

196 - «نبض امير بگرفته و مزاج بشناخته، دانست كه به نثر با او در نگيردَ، روي به نظم آورد، يعني :
1. از درون امير و وضع مزاجي او پي برد كه نثر را خواهان نيست و شعر را بيشتر دوست دارد.
2. از حال و طبع امير خبر داشت و روحيه اش را مي شناخت، دانست نثر در او اثر ندارد، روي به شعر آورد.
3. حال و روحيه اميرو حالت رواني او را مي شناخت، دانست كه با نثر از عهده اش برنمي آيد، با شعر مقابله كرد.
4. وضع حال و مزاج امير را مي شناخت، دانست كه نثر را نمي پذيرد، روي به شعرآورد.

197 - «خط او فراز شعر بقاء اسم است، و تا مسطور و مقروء نباشد اين معني بحاصل نيايد» يعني :
1. باقي ماندن شعر بهره بيشتر از آن است و تا نوشته و خوانده نشود باقي ماندن شعر حاصل نمي شود.
2. باقي ماندن نام شاعر بهره بيشتر اوست، و تا ننويسد و آن را نخواند، به اين مقصود نمي رسد.
3. بهره بيشتر از شعر ماندن نام اوستَ، و تا نوشته و خوانده نشود، نامرادي حاصل نمي شود.
4. وقتي شعر با نام خود بماند،‌بيشتر بهره مي دهد و اگر آن را ننويسند و نخوانند، به اين معني نمي رسد.

198 – اگر از گران سنگي نكوهيده گردي بهتر كه از سبكباري ستوده گردي» يعني :
1. اگر از وقار و سنگيني تو را نكوهش كنند بهتر است كه از سبكي و سبكسري ترا بستانيد.
2. اگر سنيگيني وزن تو بر تو ناپسند آيد، بهتر كه سبكي و سبكسري را بپسندي.
3. اگر وزن زياد و سنگيني ترا نيكو ندانند بهتر است كه سبك وزني ترا بستايند.
4. اگر وقار و متانت تو زشت باشد بهتر است كه سبكسري تو جلوه كند.

199 – به چهار ماه اين معني درس كردم، و محضر پيش امير نهادم ، بديد و بخواند ، يعني:
1. براي درستي سخن خود چهار ماه صرف كردم و گواه پيش امير بردم بديد و فراخواند
2. چهار ماه براي كار امير وقت صرف كردم، تا درست شد،‌آنوقت صورت به حضور امير بردم، ديد مرا خواند.
3. در چهار ماه اين كار را تمام كردم و صورت و شهارت پيش امير گذاشتم، بديد و بخواند.
4. در چهار ماه به اين معني برخوردم، و در حضور امير شهادت دادم، و او گواهي را ديد و خواند.

200 – نماز خاص خداي است،‌چون در خاص تقصير كني، ازعام همه جهان با زماني، يعني:
1. نماز از كارهاي خاصان خداست ، چون كارهاي خاصان را كم كني، در كار همه مردم فرو مي ماني
2. نماز براي خاصان خداست چون در كار خواص كوتاهي كني، از عامه مردم بهره نمي گيري
3. نماز براي خداست، اگر اين كار مخصوص را درست انجام ندهي، عامه براي تو كار نمي كنند.
4. نماز براي خداست،‌اگر در كار خاص خداوند كوتاهي كني، در كارهاي همه مردم درماني.